| Özet |
Mükemmel ebeveynlik: görünmez bir baskı unsuru
Ebeveyn olduğunuzda, ortada bir kılavuz, rehber olmadığı açıktır. Öyle olunca, anne ve baba olarak, dünyaya gelen bu küçük varlığa büyürken eşlik edebilmek için kendimizi bin bir eğitim, psikolog ve aile danışmanı seanlarında buluruz. Özgür eğitim bilimi, Montessori gibi okul öncesi eğitim yaklaşımlarını hatim ettim.
Işıltılı çocukları ile sosyal medyada büyük beyaz gülüşleri ve uçuş uçuş, pırıl pırıl giyim kuşamları ile duran annelerin dediklerini dinledim durdum. Ben de çocuğuma sakin, dengeli ve huzurlu bir anne olacağım. Evet, yarışma devam ediyor ve tabii sorgulamalar da…
Çocuğum itaat etmek zorunda değil, eğer ona bazı şeyleri açıklarsam işe yaraması gerek... Ama yok! İşe yaramıyor ve eğitimle ilgili hazır fikirlerle dolu beynim deliye dönüyor! Oysa, mükemmelliğe ulaşmaya çalışmaktan hemen vazgeçmeli. Mükemmel ebeveynlik diye bir şeye asla ulaşılamayacağını anladığımızda, çocuğumuzu ve kendimizi suçlamayı bırakacağız.
Mükemmel ebeveyn değil, “no drama” bir ebeveyn!
Biliyor musunuz? Ben, söz konusu çocuklarımız dahi olsa, hata yapma hakkımız olduğuna inanıyorum. Hatta hatalarla dolu bir ebeveynlik olmasının doğal olduğunu düşünüyorum. Bazen bağırabilirsin, oyun hamuru ile oynamak istemiyorum diyebilirsin, zaman zaman sinirlenebilirsin, ağlamak isteyebilirsin. Anneler de ağlar! Asla geçilemeyecek sınır: çocuğun birey bütünlüğüne müdahale etmeyecek şekilde tepkiler vermek.
Ebeveyn olduğunuzda, ilk anlamanız gereken şey: biraz akışa bırakmayı öğrenmelisiniz. Mükemmel ebeveyn yoksa, mükemmel çocuk da yoktur. Önünüzdeki çocuk yeni bitirdiğiniz eğitim kitabındaki çocuk değil, bu yüzden kabullenmeli ve daha esnek olmalısınız. Her kusuru çözülmek zorunda değil. Senin de kusurların var, yok mu? Peki sen sevilmeyi haketmiyor musun? O halde, önce sakin ol.
Örnek veriyorum; daha önce bakıcı bana bir takım şeyler söylediğinde ben sinirlenmiştim. Bana hazırladığım pürenin yeterince karışmadığını, oğlumun hayır denmesine dayanamadığını ya da diğer çocuklar ağladığında onun güldüğünü anlattı, yarı gülümseyen yarı eleştiren bir tavırla. O an dinliyorum ve geçiyorum. Ama akşam, kendimi bunun bir davranış bozukluğu olup olmadığı konusunda araştırma yaparken bulabiliyordum. Oysa ki, forumlarda çözüm arayarak, kendimi sorgulayarak, endişelenerek durumu daha iyiye götürmem söz konusu değil.
Çocuklarla, gerçeklik genellikle hayal ettiğimizden daha uzaktır ve sevgi öncelikli olsa bile, hepimizin kendi sınırları ve değerleri vardır. Çocuk eğitimi, diğer her alandan daha fazla, deneme yanılma yoluyla öğrendiğiniz bir alandır. Şimdi bir düşünün, eğitici tavsiyeler, kesin cevaplar, çocuğunuzun daha X olması için etkili yöntemler konusunda bitmeyen bir arayışa çıkmak yerine, kendiliğindenliğe ve sevginin kendi diline biraz daha yer bırakırsak?
👩🏻⚕️Psikolog ve Aile danışmanı Esra Orçunlu'nun kaleme aldığı makalelere de göz atmak isteyebilirsin;
🔗 Çocuğuna sevgi göstermenin yolları
Yazar notu: Nasıl mükemmel olunmaz?Mükemmel ebeveyn arayışı beyhudedir ve ailenin tüm üyeleri üzerinde baskı oluşturur. Anne ve baba mükemmel olmaya çalışırken, çocukların kendileri de, ebeveynlerinin mükemmellik taleplerini karşılamak için “mükemmel” çocuklar haline gelmelidir.Herkesin iyiliği için kusurlu bir anne olmak (veya öyle kalmak) bence daha acil. Çocuğunun hüsrana uğradığını, sinirlendiğini ve çığlık attığını kabul eden, okul tatillerinde mutlaka olağanüstü aktiviteler sunmayan, çocuğu dikkatini çektiğinde yetişkin tartışmasına devam eden anne, ve özellikle başkalarının bakışlarını umursamayan anne. Çocukları ile iyi geçinmek aynı zamanda onların her birinin benzersizliğinin, kusurluluğunun bir güzellik olduğunu onlara anlatır. Ve ne kadar söylesek az ama mutlu bir annenin mutlaka mutlu çocukları olduğunu ise özetler. Yani sevgi ile çocuklara sarılmaya ve genelin bize yüklediği gizli baskıları durdurmaya davet ediyorum sizi! #BornToBeMe |
Kaynak
